Mam wielką przyjemność przedstawić plan oraz unikatowe zdjęcia z eksploracji Jaskini w Dziurawej Skale. Jaskinia jest głębsza i kryje więcej tajemnic niż wydaje się to na pierwszy rzut oka.
Zdjęcia i szczegółowy opis Jaskini w Dziurawej Skale dostałam dzięki uprzejmości speleologa Adama Kapturkiewicza, który w latach 2004-2007 eksplorował i “katalogował” jaskinie w okolicach Dursztyna.
Okazuje się, że długość jaskini, do której wszyscy chyba kiedyś zajrzeliśmy, wynosi 70 m, a jej deniwelacja, tj. różnica wysokości pomiędzy jej najwyżej a najniżej położonym punktem – 17,5 m. Otwór jaskini usytuowany jest na stoku w lesie, poniżej zachodniego grzbietu Dziurowej Skały, ok. 50 m od jej wierzchołka. Poniżej studzienki wejściowej, dno wstępnego korytarza urywa się przewieszonym uskokiem, na wysokości którego można przetrawersować (zejść, zjechać) szeroką zapieraczką (technika wspinaczkowa) skośnie w dół, do niżej położonych partii. Wejście do najniższych części jaskini prowadzi przez wąski korytarzyk, mający na odcinku ok. 2 m charakter zacisku (zwężenia korytarza). Poniżej korytarz opada w dół 2,5 metrowym progiem. Niektóre partie jaskini są ciasne.
Jak czytamy na stronie Jaskiń Polskich Jaskinia w Dziurawej Skale wytworzyła się w białych wapieniach krynoidowych należących do wapienia ze Smolegowej jednostki czorsztyńskiej. Powstała na skutek grawitacyjnego rozszerzenia szczeliny tektonicznej, do której przebiegu nawiązuje swym rozwinięciem.
Na ścianach nie widać śladów korozyjnego działania wody. Z kolei obecność polew naciekowych, m.in. świadczy o rozpuszczaniu skały przez wodę, ale jak się wydaje, proces ten nie miał istotniejszego znaczenia dla powstania jaskini.
W jaskini spotyka się nacieki z kożuchowej odmiany mleka wapiennego oraz niewielkiej miąższości twarde polewy naciekowe.
Namulisko pod otworem jest humusowe, głębiej gliniaste, ale głównie dno jaskini pokrywa gruz wapienny. W niższych partiach jest dość wilgotno, a miejscami zalega cienka warstwa lepkiego błota. W głębi jaskini jest całkowicie ciemno.
Ściany studzienki wejściowej pokrywają glony, porosty oraz mchy. W partiach wstępnych dość liczne są pająki – stwierdzono także ich kokony. 2.09.1996 r., w godzinach przedpołudniowych, przebywało w jaskini 10 nietoperzy (z rodziny mroczkowatych), zawieszonych na stropie w kopule nietoperzy.
Jaskinia, pod nazwą Dziura, od dawna znana jest mieszkańcom Dursztyna. Pierwszy jej opis, plan i przekrój został opublikowany przez Birkenmajera w 1955 r., a następnie (w skróconej formie) w 1968 r. i obejmował partie do zacisku.
Udokumentowane (opis i przekrój) przejście dolnych partii jaskini zostało dokonane 20.09.1962 r. przez J. Bobę i A. Kopańskiego Użyto wówczas po raz pierwszy nazwy – Jaskinia w Dziurowej Skale. Ponownie jaskinia została odkryta i określona nazwą – Jaskinia za Piekiełkiem, w sierpniu 1986 r. Otwór jaskini jest zaznaczony na mapie geologicznej pienińskiego pasa skałkowego, ark. 15, opracowanej przez K. Birkenmajera w 1958 r. Jaskinia została zinwentaryzowana i pomierzona 22.09.1996 r. przez A. Amirowicza, J. Baryłę i W. Stefańskiego. Dane uaktualnił w 2009 r. J. Baryła.
Źródło: Jaskinie Polski
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis!