Przejmująca, martwa cisza, upadek celebransa na twarz, czytanie Męki Pańskiej i wymowna adoracja krzyża. Liturgia Wielkiego Piątku jest jedyna w swoim rodzaju.
Inaczej niż w całym roku liturgicznym nie ma w tym dniu pieśni na wejście, nie odprawia się też Mszy św. Podczas, gdy kapłan w akcie najwyżej czci i pokory leży krzyżem przed ołtarzem, służba liturgiczna klęczy na obu kolanach i modli się. Zaraz później następuje Liturgia Słowa, podczas której – podobnie jak w Niedzielę Palmową – czyta się opis Męki Pańskiej.
W tegorocznej wielkopiątkowej homilii o. proboszcz nawiązał do niewymownej, szalonej wręcz miłości Pana Jezusa do każdego człowieka. Śladem papieża Benedykta XVI wskazał na niezwykłe analogie pomiędzy Pieśnią nad pieśniami, w której Oblubieniec czeka na swoją Oblubienicę, a Jego oddaniem życia za wszystkich ludzi. Krzyż Pana Jezusa i Jego ofiarowanie się na nim przyrównał do wielkiego pachnącego łoża, w którym – tak jak Oblubieniec Oblubienicę – tak i On poślubia nas sobie.
Po adoracji krzyża nastąpiło przeniesienie Pana Jezusa do grobu, przy którym, jak co roku, wartę objęli strażacy.
